How can you be so bloody stupid

*excuses, mijn accenten en trema's doen het niet

Oh god, kom net tot de ontdekking dat ik sinds mijn laatste verhaal een hoop gedaan heb. Mmm... poging tot het zo goed mogelijk beschrijven van mijn belevenissen sinds Phonsavan.

Allereerst was de busreis naar Vientiane (zeg: Vjien Chan) weer een hele belevenis. Van 's ochtends vroeg (half negen) tot 's avonds zeven in de bus gezeten, een "airco" bus zonder airco (maar met arko). De weg naar Vientiane, de weg die de hoofdstad (Vientiane dus) met de tweede stad van Laos verbindt, was zo mogelijk nog slechter dan de weg naar Phonsavan. Maar, en dit was wel een dikke maar, de omgeving is echt geweldig. Prachtige karst bergen, echt groot, beetje mistig, zomaar een meer naast een klein vissersdorpje. Ik heb me best vermaakt, ondanks het feit dat de bus grote stukken links reed om de gaten te vermijden. Busritten blijven leuk in Laos ;).

Vientiane is waarschijnlijk de enige stad in Laos waar ze hoger dan 4 verdiepingen bouwen en weten hoe wegen - inclusief belijning en stoplichten! - eruit moeten zien. Waarom het dan meteen eenrichtingswegen moeten zijn is mij een raadsel. Anyway, Vientiane leek tenminste weer een beetje op een stad. Niet op een hoofdstad, maar toch. Accommodatie was er zoals in heel Laos weer beroerd en (nog) duur(der), gelukkig kon ik vanaf dag twee delen. Nadat ik namelijk uitgeput van de busreis was gaan slapen bedacht ik de volgende ochtend toch een betere kamer te zoeken. En liep ik prompt tegen de Zwitserse - Rahel - uit Phonsavan aan die net van de sleeper bus afkwam en op haar kamer wachtte in het guesthouse waar ik ook graag een kamer wilde. Of ik wilde delen? Prima. Opeens was accommodatie weer redelijk te betalen.

Met Rahel die dag wezen fietsen. Het plan was een rondje van alle grote Wats en het hoogtepunt van Vientiane - een gigantische gouden stupa net buiten de stad - te doen. Door hitte en vermoeidheid halverwege bij de stupa gestrand, het opgegeven en fruitshakes gaan drinken in het centrum. Na een tijdje ben je de tempels toch wel zat.

De volgende dag in m'n eentje op weg gegaan naar het Kaysone museum en huis - is weer eens wat anders - net buiten de stad. Nog een hele tour om - alweer - een bus daar naartoe te vinden, en koeler werd 't er ook niet op. Kaysone museum is een heel groot gebouw dat overschaduwd wordt door het im-men-se conventie centrum ernaast. Binnen is een soort geordende verzamelwoede van gebruiksvoorwerpen en foto's die iets te maken hebben met het leven van Kaysone Phomvihane, de onofficiele leider van de Laotiaanse communistische revolutie. Helaas ontbreekt het aan enige lijn in het museum, dus hoewel alle bijschriften in het Engels vertaald waren ben ik nog geen steek wijzer over de Laotiaanse revolutie. Daarna door naar het Kaysone huis, wat letterlijk zijn huis was voor het grootste gedeelte van zijn leven. Ik werd rondgeleid door een aardige gids die naar Lao normen redelijk goed Engels sprak en me vooral duidelijk heeft gemaakt dat deze man gemiddeld 4 uur sliep, alle werken van Lenin kende en altijd aan het werk was. Zijn huis is klein, afgrijslijk jaren zestig/zeventig, zeer goed geconserveerd en best boeiend om te bezoeken.

Vervolgens toch weer een lange busreis, nu naar Thakhek (of Tha Khaek). Niet zozeer lang in tijd alswel in vervelendheid. Via het guesthouse een VIP ticket inclusief pick-up geboekt. Pick-up om 12 uur, bus gaat op 1 uur. Prima. Behalve dat de minivan er anderhalf uur over deed om bij de bus te komen (die inmiddels ook niet meer op het busstation stond). De bus in gebonjourd, zoek maar een plekje, ondanks dat mijn ticket zei dat ik recht had op een plaatsje voorin ergens in het midden - moeten - zitten. Vier uur keiharde Lao lovesongs, de verschrikkelijkste muziek op aarde. Geloof me, er is niks erger dan Lao muziek. Hobbeldebobbel, stank, zuurstokroze omgeving - god wat heb ik een hekel aan VIP bussen.

Eenmaal in Thakhek (uur of 6 's avonds) werd het er niet beter op; op advies van wikitravel niet naar de Travellers Lodge maar naar een ander guesthouse. Wat naast een karaokebar bleek te liggen. Maar dat wist ik om 7 uur nog niet. Om half 1 wel, toen de tent eindelijk sloot en ik kon slapen.

Goed, het plan was dus om de "Loop"  te doen, een scooterrit van 3 a 4 dagen met als hoogtepunt de Konglor grot. Ik had alleen nog geen medescooteraars (want die zaten wel allemaal in de Travel Lodge) en stond eigenlijk net op het punt om m'n tas te pakken en die kant op te gaan toen ik tegen een andere Hollander aan liep die ook nog een maatje zocht, Nou zo gezegd zo gedaan, scooter gehuurd, eten gehaald, getankt - meteen nog 3 scooteraars uit Australie ontmoet - en op weg gegaan. Eerst nog veel moeite met de "scooter", wat eigenlijk een 100cc geschakelde motor was en mijn reisgenoten moeten gevreesd hebben voor het algemene tempo.

Eerste stop tijdens de loop was de Buddha Cave die volgens de Lonely Planet een must-see helemaal je-van-het was. Dat was het niet. Het was een grot met een paar Buddha beelden zoals je d'r tig vindt in Zuid-Oost Azie. Van schrik toen maar in een ruk doorgereden naar het guesthouse, een kleine 100 km van Thakhek verwijderd. Hier kwamen we de Australiers weer tegen, een groepje van 3 Britten waarvan ik er een uit Pai (Thailand) herkende, 2 Nederlanders die ook in Phonsavan en Vientiane waren geweest en twee Fransen door wie we onderweg een paar keer waren ingehaald. Volk zat dus. Het guesthouse was de laatste stop voor een lang stuk ongeplaveide weg en dus een logische plaats om te stoppen. Een grote bamboe 'hal'/restaurant naast een jeu de boule baan en een kampvuur met daaromheen wat bamboehutjes. En koeien erachter. Onwijs leuke setting, meer aan de overkant, redelijk eten, tot laat bij het kampvuur gezeten. Goede stop. De weg ernaartoe was in zeer goede staat en de uitzichten gewoon adembenemend (nog meer karst bergen), deels door de bergen. Na een 70 km ging het over in een soort grind/hard zand weg die nog steeds vrij prima te doen was. Rond dit stuk was ook de 'natuurrampzone' waar het overstromen van de nabijgelegen dam een zeer vreemd landschap vol water en dode bomen had gecreeerd.

Dag twee in alle vroegte opgestaan om het tot de Konglor grot te halen, een dikke 160 km waarvan 62 km over... uhm... "weg". Eerst een redelijke grind/kleiweg, toen een wat mindere grindweg, toen ronduit slechte klei, toen nog wat slechtere klei en tenslotte het slechtste eenbaanspad wat ik ooit gezien heb, bergop en -af. Hobbeldebobbel, slippen, tegenliggers, the works. Zelfs mijn Nederlandse reismaat met redelijk wat scooterervaring moest toegeven dat dit toch wel een van de slechtste wegen was die hij gezien had - en dat zegt heel wat. Natuur was gelukkig weer amazing - en mistig - vol bergen en bomen en koeien. Hoewel we de laatsten waren om te vertrekken iedereen ingehaald en ook deze keer nergens gestopt (behalve voor hele slome noodles en  iets snellere noodlesoep). Bij de Konglor grot veel moeite gedaan voor een guesthouse met wifi - wat er niet was - en een guesthouse met twee bedden en een klamboe - waarvan er een was, aan het einde van het dorp. Langzaamaan kwamen de anderen van onze "scootergroep"  ook binnendruppelen, behalve de Australiers die blijkbaar zoveel pech hadden dat ze het niet gered hadden.

Na een nacht van verassend diepe slaap in alle vroegte naar de Konglor grot. Deze grot loopt onder een karst berg door naar de vallei met een dorpje (dorpje nooit gezien). Met een bootje word je heen en terug door de grot gevaren - een onverlichte grot - waar je versteld staat van de afmetingen. Gigantisch. Ook wat stalagmie/tieten gezien maar die kennen we nu wel. Aan de andere kant bij de bootlanding kwamen we - surprise - iedereen weer tegen. Ook bleek een van de andere bootschippers een dode slang uit het water te hebben gevist. Ongeveer 3m lang en na enige beschouwing door locals en toeristen in mootjes gehakt en terug naar de andere kant van de berg gebracht - als iemand's avondeten, waarschijnlijk.

Eenmaal terug tergend lang op lunch moeten wachten, waardoor we van 'goed op tijd' opeens ' redelijk laat' waren en vaart moesten maken. Gelukkig - dachten we - zou de weg vanaf hier alleen maar zeer goed en geasfalteerd moeten zijn. Die laatste 186 km zouden we in 4 uur wel halen, eitje. Helaas, het eerste deel van de weg bleek slechter (lees: gaten) en heuvelachtiger te zijn dan gedacht waardoor we geen lekkere snelheid haalden. Route 13 bleek deels onder constructie te zijn wat de vaart er nog even meer uithaalde. Stof stof stof en grind, waardoor we het laatste, en enige goede deel van de weg, met een gemiddelde van - schrik niet - 70 km/u deden. Zoals een van de Britten bij de Konglor grot het zo treffend zei: "My dad, my brother, my uncle, they all drive motorcycles, they have all had pretty serious accidents. If they saw me on a bike wearing no jacket, they would ask: "How can you be so bloody stupid?!"" Maar we hebben Thakhek voor het donker gehaald.

De rit was naast prachtige natuur en af en toe verschrikkelijke wegen ook een oefening in het ontwijken van... koeien. Want die lopen in Laos gewoon los in het dorp en zijn zo ontzettend onverstoorbaar. Tja, en dat was alsof de honden, kippen, eenden en kinderen nog niet gek genoeg waren.

Nu even in alle luxe een hotel geboekt voor een nacht, morgen weer een lange busrit, naar Pakse.