Lost in Koh Tao

Jullie zullen je zo onderhand wel afvragen waar ik gebleven ben (ware het niet voor mijn vader die de kaart zo vlijtig geupdated houdt)... Tja... Lost op Koh Tao zullen we maar zeggen.

In ieder geval heb ik eindelijk de tijd gevonden om weer achter de computer te kruipen, mijn (schokkende weinige) foto's te uploaden en een verhaaltje te typen.

Oke, laatste keer zou ik met de sleeperbus naar Phnom Penh. Het goede nieuws - dat heb ik overleefd - het slechte nieuws - sleeperbussen zijn crap. En, zoals ik later hoorde, de meest onveilige manier van reizen in Cambodja (afgezien van een scooter misschien) - meerdere ongelukken per nacht (!). Met enige mazzel kwam ik naast een Thaise vrouw te liggen op wat nauwelijks voor een eenpersoonsbed doorkon. Niet verassend dat ik de volgende dag redelijk doodop was... En zeer toe aan ontbijt. Met een Hongaarse (Eva) besloten wat te gaan eten, maar eerst zeer tot het uiterste gebracht door een paar tuktukdrivers die ondanks onze protesten (We've got a room, it's paid for) gewoon doorgingen met het opdreunen van accommodatie en onze tassen probeerden te pakken.

Eva had inderdaad al een kamer, maar voor (mijn) 6 euro extra er een twin room van gemaakt. De straat bleek een hele uitdaging, we hebben meerdere tuktukdrivers aanwijzingen moeten geven hoe er te komen.

Omdat we zo moe waren en de ingang van het Royal Palace niet konden vinden - de Cambodjaanse koning is in oktober overleden dus het Royal Palace is een beetje een zooitje op het moment - niet zoveel gedaan de eerste dag in Phnom Penh. De volgende dag dan naar het paleis - wat alleen de zilveren pagoda bleek te zijn. En die zilveren pagoda... We moesten ons uiteindelijk door 3 verschillende mensen laten vertellen dat dat grote tempel ding in het midden de zilveren pagoda was, want het enige zilver was de vloer en die was bedekt met tapijten.

Door naar de Tuol Sleng Prison en de Choeng Ek killing fields, de twee andere grote 'attracties' in Phnom Penh. Attractie is heel erg het verkeerde woord - deze plaatsen behoren zeker tot de meest gruwelijke die ik ooit heb gezien. Voor wie niet zo bekend is met de Cambodjaanse geschiedenis (zoals ik was), klein overzichtje:

In 1975, na al het gedoe met de Vietnam oorlog en de politieke onrust die daardoor veroorzaakt werd, namen de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot in een spectaculaire coup het land over. In een paar dagen evacueerden ze iedereen uit Phnom Penh (en andere steden) naar het platteland. Pol Pot was van mening dat stadsmensen minder waren dan boeren - daarom werden de mensen uit de steden gedwongen als slaven te werken op het land. Vaak werden families uit elkaar gehaald en zelfs tegen elkaar opgezet. De omstandigheden waren zo slecht dat velen stierven van honger. Veel anderen stierven op killing fields. De Rode Khmer elimineerde iedereen die zij voor een bedreiging hield - iedereen die gestudeerd had, andere politieke ideeen had, Vietnamees was, enzovoorts - of wie ongehoorzaam was. In totaal is de Rode Khmer verantwoordelijk voor de dood van ongeveer eenderde van de bevolking. In 1979 viel het bewind door een "aanval"/"bevrijding" door de Vietnamezen, maar lange tijd bleef de Rode Khmer (weliswaar onder andere leiders) het officiele bestuur van Cambodja, zo erkend door het Westen.

Tuol Sleng is de meest beruchte gevangenis van het regime - als je naar Phnom Penh werd gestuurd, kwam je niet meer terug. Er zijn 7 overlevenden, de zeven laatste gevangenen toen de Vietnamezen het land binnenvielen. Tuol Sleng is een voormalige middelbare school en lijkt ook nog heel erg op een school. Totdat je de binnenkant ziet - een gebouw is nog intact zoals het was, vol met akelig kleine houten en betonnen cellen en prikkeldraad aan de buitenkant. In de andere twee gebouwen zijn foto's te zien en verhalen te lezen. De Rode Khmer hield heel nauwgezet bij wie ze vermoordde. Van elke gevangene werd een foto genomen, een achtergrond en verklaring opgesteld. Om tot zo'n 'verklaring' te komen werd men op gruwelijke wijze gemarteld. Na bekenning werden de mensen naar Choeung Ek - het dichtstbijzijnde Killing Field - getransporteerd.

Choeung Ek was een voormalige Chinese begraafplaats, maar is nu de plek van genocide. Overal zijn diepe kuilen in de grond waar men massagraven heeft gevonden en geleegd. Tijdens de uitgebreide, Nederlandse audiotour werd o.a. verteld hoe de gevangenen soms nog halflevend in deze graven gegooid werden - ongebluste kalk deed de rest. De favoriete executiemethode was doormiddel van een verscheidenheid aan landbouwwerktuigen, kogels waren te duur. Deze werktuigen zijn na de val van het regime meteen van Choeung Ek geroofd, waarschijnlijk door boeren uit de omgeving. Midden op het veld staat ook een Killing Tree - tegen deze boom werden baby's doodgeslagen. Bijna 9000 lijken zijn op Choeung Ek gevonden, en er komen nog steeds botten omhoog uit de grond.

Als memorial voor de doden van Choeung Ek staat er een grote witte stupa op het veld. Deze is gevuld met (een deel van) de botten en schedels die hier gevonden zijn.

Na dit zeer deprimerende uitstapje (TukTukdriver: "You want to go to shooting range now?" "What? No!") kwam Eva erachter dat het Cambodjaanse filmfestival aan haar laatste dag begon en we gratis en voor niks naar Frankenweenie konden. Zeer goede beslissing, weliswaar doodgevroren in de bios maar oh zo leuke film. En gratis drankje en sushi erna.

Op naar Sihanoukville, dit keer met een gewone overdagbus die er bijna twee uur te lang over deed zoals gewoonlijk. Via facebook geregeld dat ik een bungalow kon delen met een jongen (man? Nederlandse heeft geen lekkere vertaling voor 'guy'. Anyway, Brendan) die ik in Siem Reap al had ontmoet (een van de Australiers). Alleen... hij zou de eerste dag plus nacht weg zijn op een cruise, dus toen ik eenmaal bij de receptie aankwam lag daar de sleutel voor me met een briefje " Rhianna from Holland". Maar goed, ik had dus een kamer, kwam de eerste dag Rachel weer tegen, 's avonds vrienden gemaakt met Anna uit Duitsland, kortom, zeer geslaagde dag. Sihanoukville, strand, zon, luiheid. Tweede dag met Anna en Rachel naar Otres Beach, een stukje verderop van het strand waar ik zat en een heel stuk schoner. Helaas ontbrak het in Otres beach ook niet aan de armbandjes, masaa (massages), manicue (manicures) en froo? (fruit), maar het was minder dan op Serendipity beach. Lekker in de zon gelegen, gezwommen en flink verbrand.

Anna "Your face is red"
Me "Yeah I know" (denkende dat 't door de warmte kwam)
Later die avond toen ik in de spiegel keek: " Shit, I've got my sunglasses in my face..."

Die avond kwam ook Brendan terug, ik had hem al de 'mysterious australian' gedubbed omdat ik geen idee had waar hij uithing. Voelt vreemd om in iemands bungalow te slapen, met zijn spullen erin, en geen idee te hebben hoe of wanneer die persoon terugkeert. Goed, mysterie opgelost. En, als leuk extra'tje, de twee andere Australiers (Julie en Leigh) bleken ook nog in Sihanoukville te zijn. Ze zaten op dezelfde cruise.

De volgende paar dagen heen en weer geschipperd tussen de Australiers en de Duitsers (oke, een Zwitserse), veel op het strand geweest, film gekeken (de enige aircon dichtbij), lekker gegeten, gesnorkeld met Anna en Brendan (nou ja, met Anna, Brendan ging duiken), afscheidsparty gehad met Julie en Leigh, kortom: zeer zeer goede herinneringen aan Snooky.

In Siem Reap had ik het al bijna even te kwaad gehad met het komen en gaan van mensen, en reizen begon me even een beetje de keel uit te hangen. Zodoende dat ik meteen ja zei toen Brendan aanbood dat ik (gratis..) zijn hotelkamer kon delen in Bangkok. Het klopt dat ik al plannen had om naar Thailand terug te gaan - maar niet zo vroeg. Uiteindelijk niet zoveel gezien van Cambodja als ik zou willen, maar wel een hele leuke paar dagen in Bangkok gehad. Het was het eind van Brendans vakantie dus hij had wat extra voor Bangkok (vandaar 't hotel). Dit keer de omgeving rond Siam Square gezien, vol met luxe warenhuizen groter dan de Bijenkorf (veeeeel groter), astronomische prijzen en een hoop kerstliedjes. De Hobbit gezien, naar de Rooftop Bar geweest, gezwommen in een heel koud zwembad.

Toeval of niet, Anna kwam de 21ste naar Bangkok om de meeten met een paar "Swedish girls" die ze kende uit Lao en met hun de 22ste naar de eilanden te vertrekken voor Kerst. Omdat dit op mijn route lag, ik alleen was voor kerst en Brendan de 22ste naar huis vloog stuurde ik een paar mailtjes over en weer of ik mee kon. Dat kon. Tien uur op het station, prima. Daar kwam de schok van vijf Finnen die een heftige discussie hadden met een bus/trein tout over de vraag welk vervoer zo zouden nemen naar Ko Tao. Ik had begrepen dat we ergens langs de kust Kerst zouden vieren, maar nee, de Finnen wilden per se voor de 24ste (kerstnacht) op Ko Tao zijn. Dat betekende nog een nachtbus, iets wat ik afgezworen had sinds Cambodja. Maar goed, ik had niet veel te zeggen in dit geval. Die middag een Engels meisje geprobeerd te helpen met haar creditcard problemen en afscheid genomen van Brendan. 'S nachts de slechtste nachtbus ooit, zonder 'bedden', met een stop midden in de nacht voor eten, daarna vier uur wachten in het donker in een onweersstorm op de pier en toen een hele hobbelige boot. Op de boot de keuze voor een duikschool gemaakt (er liepen drie verschillende touts rond) en met hun taxi ons naar het andere dorpje op Ko Tao laten vervoeren. Halfslaperig de keuze gemaakt toch maar te gaan duiken (goedkoop, eigen groep, beste kans ooit?) en daarna op bed gecrasht.

De volgende dag was het dus 'Kerst'. Tenminste, volgens de Finnen. Oftewel feest en eten. Daarna was het Kerst volgens mijn standaard, dus Aziatisch en ijs. Tweede kerstdag is maar een beetje vergeten, want toen begon onze duikcursus. Video's kijken, vragen beantwoorden, Engels vertalen voor de Finnen (die ascent niet van descent konden onderscheiden... lastig als je wil duiken). De volgende dag de eerste duik, op je knieen op het strand (wel onderwater) masker op masker af, etc etc. Scuba gear is zwaar, nog steeds rode knieen, maar oh zo vet om onderwater adem te halen, te zwemmen en visjes te zien.

De derde dag 's middags weer twee duiken, nu voor het 'eggie', oftewel een beetje dieper. Blijven zweven in het water is nog best lastig, wanneer je adem haalt ga je omhoog, als je het uitblaast weer naar beneden. De laatste dag een ochtendduik gemaakt, dieper gegaan (18 m) en de laatste vereiste oefeningen gedaan. Duiken is zeker heel gaaf.

Toen was het opeens 30 december en vertrokken de Finnen (minus Tommi, die vloog via een omweg terug naar Finland) naar Ko Phangan voor nieuwjaar. Koh Phangan is het party eiland, berucht om de Full (Half-, Black-) Moon party's en met alle waarschijnlijkheid volledig vol voor nieuwjaar. Ik durfde de gok van accommodatie niet aan en bleef in plaats daarvan nog een dag op Koh Tao om vervolgens 31 december met de middagboot naar Koh Phangan te vertrekken.

Meest gestoorde feest ooit, bucket, mensen in neon kleding (als ze al kleding aanhadden... de meesten liepen in bikini oid), bodypaint, buckets, gigantisch gaaf vuurwerk, buckets, een heel dronken Finse die we naar het hostel terug moesten slepen, buckets, buckets en nog meer buckets (dat is niet mijn alcoholconsumptie, for the record).

Daarna een lange ochtend, crashen in iemands anders bungalow, ontbijt, massage, zwembad en de boot terug (met anderhalf uur vertraging). De belofte van de Finnen gekregen dat ze me up-to-date houden over hun locatie omdat we dezelfde kant op gaan.

Maar eerst! Terug op Koh Tao en besloten toch de Advanced Open Water Course te gaan doen. Dus, over een paar dagen meer belevenissen onder water ;)