De bus in Laos

In tegenstelling tot de bus in Thailand is de bus in Laos een hobbelige, stotterige en vreemde ervaring. Dit ligt niet zozeer aan de bus als wel aan de wegen. Gisteren heb ik de "vip" bus van Luang Prabang naar Phonsavan genomen over wat op mijn kaartje twee van de hoofdwegen in heel Laos leken. Als dit de hoofd"snel"wegen waren, dan wil ik niet weten hoe de rest van de wegen zijn (waarschijnlijk zijn ze er gewoon niet). De weg was als volgt: nauwelijks tweebaans, ongemarkeerd, deels nog in constructie of reparatie, gepokt, gegrind, en heel erg bochterig. Bovendien leek hij door elk gat tussen hier en LP de lopen. Oh well. Erger - en interessanter - dan de weg was het feit dat toen de bus bij het busstation wegreed de drie chauffeurs al vrij bedenkelijk keken, uit de bus sprongen, onder de bus keken, stopten, keken, doorreden, stopten, op de trap sprongen, etc. omdat er blijkbaar iets niet lekker zat bij het linkervoorwiel. Wat er niet lekker zat had waarschijnlijk iets met de vering te maken, want de bus hobbelde af en toe zo erg dat de onderkant langs de weg schraapte. Na een uur waren de chauffeurs het zat en gingen ze dan toch - in the middle of nowhere, met behulp van 4 moersleutels en de kleinste krik ooit - de bus maken. Het is ze blijkbaar gelukt want na een halfuurtje konden we verder, dit keer met flink meer vaart.

Maar goed, waarom ben ik nu pas in Phonsavan, terwijl ik daar eigenlijk zondag had willen zijn? Ik kreeg (eindelijk) voedselvergiftiging. De nacht van donderdag op vrijdag voelde ik me opeens totaal niet lekker, overgeven, diarree, en zo vielen mijn plannen een beetje in het water. Donderdag had ik nog fijn een wandeling van de stad gemaakt (Wats wats en oh - nog meer wats) en 's avonds een vriend uit Pai ontmoet, maar vrijdag en zaterdag heb ik vrijwel alleen maar op bed gelegen.

Zondag voelde ik me weer wat mens en omdat ik toch naar het busstation wilde om een ticket te kopen (tickets in 't centrum varieerden in prijs van 100.000 kip tot 130.000 kip en de tourist office zei 108.000 - lekker verwarrend dus) heb ik een fiets gehuurd. Op hetzelfde moment dat ik nog met mijn zadel stond te klooien huurde een Koreaanse ook een fiets. Na twee zinnen (waar ga jij heen? - ik weet het ook niet) besloten samen te fietsen. Eerst op zoek naar ontbijt (voor haar). Khao Soi. Is dat een straat, een restaurant? Nee, het bleek, na veel omfietsen, een gerecht te zijn. Inmiddels had ik ook weer honger dus aan de rijstsoep/pap. Na dit tweede ontbijt en een interessant gesprek met een Duitser die eigenlijk al tig jaar in Zuid-Oost Azie woonde op naar het busstation. Waar de werkelijke prijs van een ticket 95.000 kip bleek te zijn.

Op aanraden van de Duitser op zoek gegaan naar " een mooie weg, wel onverhard maar dat is best te doen met jullie fietsen" ten zuiden van de stad. Na ongeveer een halve kilometer " een mooie weg, wel onverhard maar dat is best te doen met jullie fietsen" en "gentily hilly" volgens de Lonely Planet besloten dat de weg en te grinderig voor een simpele Japanse fiets was en zeker niet " gentily hilly", eerder " severly steep". Volgende stop was een weefdorpje waar ze werkelijk de prachtigste zijden sjaals verkochten die ik omwille van het backpack-gedoe niet mee wilde/kon nemen. Helaas. Ter afsluiting van de dag een ijsje gegeten, wat makkelijker gezegd dan gedaan is in Luang Prabang. Maar het was het waard.

De volgende dag dus de zeer lange busreis (plusminus 9 uur) en een zeer makkelijk trip naar het guesthouse, dat ik via mijn tourguide al geboekt had. Want jawel, vandaag op een (prive)tour geweest van Phonsavan en omgeving.

Vanochtend eerst naar Jar site 1 geweest, een van de velden met de mysterieuze 'jars', waarschijnlijk gebruikt voor begrafenis doeleinden. De dingen zijn in ieder geval vrij groot en ogen zeer zwaar en massief. Daarna naar het Hmong 'Bomb Village' geweest waar men het schroot van de bommen heeft gebruikt om o.a. huizen op te bouwen, hekken mee te maken en plantjes in te kweken. Van de village naar de waterval, wat iets verder lopen bleek dan ik had verwacht, over een bijna non-existent pad en langs 'big scary bees, cover your head and don't make a sound'. Maar de waterval was gaaf, groot, en lekker koel. Lunch gedaan met een paar Franse toeristen en hun guide die van de andere kant af kwamen en nogal last van bloedzuigers hadden gehad (yuck). Toen kwam het deel wat ik totaal niet verwacht had: de waterval beklimmen. Helaas had ik als 'waterschoenen' mijn flipflops meegenomen maar verassend genoeg ging dat nog heel redelijk. Zeer gave ervaring, letterlijk de treden van een waterval beklommen (meerdere keren) en me ten zeerste afgevraagd of ze ooit van health and safety hebben gehoord hier. Op de weg terug naar Phonsavan ook nog de bom kraters aangedaan. Twee dingen geleerd:

1. Amerikanen kunnen niet mikken - de weg die door de Vietcong gebruikt werd lag ruim 500 meter van de meeste kraters af,

2. Ze hebben in Laos heel veel te verduren (gehad) - niemand weet hoeveel Lao er tijdens de 'secret war' zijn gesneuveld of hoeveel bommen er zijn gedropt en er ligt nog altijd heel veel explosief materiaal in de grond.

Tot zover Phonsavan, waar verder weinig te doen valt. Morgen weer een lange busreis naar Vientiane, en dan is het hopelijk gedaan met de lange busreizen,