Oh oh Pai

Valt eigenlijk wel mee ;) Pai is eigenlijk alles wat Chiang Mai niet was. Maar daarover zo meer.

Hoe is het ons verder vergaan in Chiang Mai? Na een rustig dagje zijn we dus naar het National Park Doi Suthep-Pui (Suthep en Pui zijn de twee bergen naast Chiang Mai en Doi betekent berg) gegaan. Dat is vooral veel onderhandelen met taxichauffeurs (of eigenlijk geen taxi's, maar een soort open mini-vans) over de prijs en wachten totdat een groep Chinese meiden tot een conclusie komen. Boven op de berg, na een gruwelijk snelle, bochterige weg omhoog, en overgevende Chinezen, staat een tempel. Dat is eigenlijk het interessantste wat je erover kunt zeggen, na x-aantal tempels. Er is wel een mooi uitzicht, dat dan weer wel.

Vanuit daar wilden we met de taxi naar het hoger gelegen Puphing Palace, maar de chauffeur wilde ons alleen meenemen als er 1. meer mensen meegingen (die niet kwamen) of 2. we bijna het dubbele betaalden. Na een kwatier wachten dachten we: we gaan wel lopen. Maar aangezien ze hier nog nooit van een goede stoep gehoord hadden durfden we dat toch niet zo aan. Een paar vrouwtjes van de wc wezen ons vervolgens op een bospad. Helaas bleek boven aan het bospad dat er noch een weg naar het paleis, noch een weg naar de nabijgelegen waterval was. Gelukkig kregen we van een vriendelijke leraar die met de internationale school uit Indonesie op reis was een lift naar de eerstvolgende waterval bergafwaarts. Deze waterval was duurder (100 baht) dan wat 'ie waard was, maar oke, waterval gezien (en 6 km bergop bergaf gelopen). Nu helemaal geen kans meer hebbende op een taxi toch maar langs de voetpadloze berg naar beneden gelopen naar een andere waterval. Ook deze waterval was uiteindelijk niet veel soeps (maar wel gratis), maar de weg er naartoe was op sommige plekken echt bloedstollend. Klimmen, glijden, paden die zomaar ophouden. The road is more important than the destination.

's Avonds hebben we de Night Market van Chiang Mai aangedaan, waar je je in Holland waart vanwege alle Nederlanders die er rondlopen. Erg veel leuke souvenirs gezien, maar niets gekocht want tjah, nog 2,5 maand te gaan.

Na Chiang Mai zijn we met de bus naar Chiang Dao gegaan, een "rural city" niet ver van Chiang Mai dat eigenlijk niet meer is dan 1 hoofdweg en een weg naar de grot. Vanwege deze lichtelijk irritante vorm en het feit dat ons guesthouse zich een goede 1,5 km bergopwaarts van het stadje bevond geen gemakkelijke  tijd met rondgaan gehad. Uiteindelijk een taxichauffeur gechartered die ons naar de grot en een tempel bracht en terug. De grot was niet op Europese manier met hekjes en paden, maar iemand met een gaslamp die je door nauwe gaten laat klimmen.De grot was niet veel, maar de ervaring wel heel leuk. De tempel was wederom bovenop een berg, alleen bereikbaar via 500 treden. Leuk, vermoeidend, heel blij toen we weer in ons hutje waren. Hutje ja. Ons guesthouse was een klein huisje op vier palen met enkel een matras, fan en klamboe. Badkamer was in een ander gebouw buiten. Chiang Dao was verder zonder toeristen, en ook hier leken ze erg verbaasd ons te zien. 's Avonds wilden we wat te eten gaan halen, en om eens niet over de hoofdweg te gaan namen we de andere verharde weg door de velden. Waar Chantal prompt bijna op een slang stapte. De weg was onverlicht en bezaaid met slangen.

Helaas konden we niks eetbaars vinden rond aan deze weg en kwamen we toch nog op de hoofdweg uit. Nu al halverwege richting Chiang Dao zelf werden we een beetje wanhopig om eten te vinden. Elk verlicht pand stapten we naar binnen op te vragen of ze eten verkochten. Rechts van ons langs de weg zaten mensen rond lange tafels, met een verlicht altaartje en muziek. Door twee mensen werden we naar de tafels gebaard. Chantal ging bij de keuken om eten vragen, wat we kregen op een groot dienblad. Een aardige Thaise mevrouw die redelijk engels sprak kwam met ons praten. Ten slotte moesten we toch weten: "Waarom zit iedereen hier eigenlijk?" omdat we dachten dat er een toneelvoorstelling o.i.d. zou zijn, maar de muziek was inmiddels ook gestopt. "For funeral, tomorrow is burning" antwoordde ze met een gebaar naar het verlichte altaar, waar bij nadere beschouwing een doodskist in bleek te staan. Daarna werd eten opeens een stuk ongemakkelijker. We hebben ze stilletjes bedankt, moesten wierook branden en zijn daarna stilletjes weggeslopen. Vroeg naar bed dan maar.

Omdat we nu gaan eten hier in Pai met een paar vrienden die we gister hebben ontmoet sluit ik hiermee even af. Later de rest over Pai.